Hoe vitaal is deze medewerker in de zorg?

In mijn werk als balans trainer en coach in zorg en onderwijs, zie ik regelmatig dat medewerkers zich alleen voelen en de verbondenheid met anderen missen.

Ze zit tegenover mij en is in tranen. ‘Sorry, deze zag ik niet aankomen’, zegt ze. Ik had haar gevraagd zichzelf te tekenen te midden van haar collega’s. Ze tekende aandachtig en kort. Er staat een eenzaam figuurtje op het papier. Het lijkt op een Russisch Matroesjka poppetje. De rest van het blad is wit en leeg.  En als ik vraag wat dit beeld voor haar betekent schokt haar lichaam nog zachtjes na van verdriet.

Ze gaf zich op voor het programma Effectief communiceren in verbinding in vertrouwen, maar dat vertrouwen is nu juist zo lastig. In de regelmaat ziet ze op haar werk in de zorg dat cliënten niet op een respectvolle manier worden behandeld. Het doet haar pijn en begrijpt tegelijkertijd dat de zorg die zij en veel van haar collega’s willen bieden, nog maar nauwelijks mogelijk is. Persoonlijke aandacht en net even dat extra beetje geduld opbrengen, waar zij zo goed in is, wordt regelmatig in de kiem gesmoord, door de factor tijd en efficiency. Als zij een opmerking plaats over de gang van zaken, waar zij het niet mee eens is, wordt ze door één van haar collega’s uitgelachen en weg gezet met een grap. ‘Je moet wat harder worden’. De blikken van haar collega’s maken haar onzeker, het ‘praten over in plaats van het praten met elkaar’ wat in deze instelling veelal gebeurt, doet haar niet goed. Zij voelt zich onveilig en niet gesteund. Ze maakt zich steeds vaker onzichtbaar en zet haar masker op naar werk. Ze kent deze cultuur zo goed van dichtbij. Van vroeger, toen het ook zo ging binnen het gezin, waarin kindjes die vragen werden overgeslagen. Waarin er geen ruimte was voor haar gevoel en zij zich regelmatig vernederd voelde. We oefenen in het voelen en gaan naar de pijn toe die zij rondom haar keel het meeste voelt. De dichtgeknepen keel van ingehoudenheid. In de sessie werkten we aan het bevrijden van haar geluid en het geven van feedback. We oefenden met haar (eigen) waarde(n) En met de lastige momenten op hoofd, hart en lijf niveau. In mijn werk als balans trainer en coach in zorg en onderwijs, zie ik regelmatig dat medewerkers zich alleen voelen en de verbondenheid met anderen missen. Dat het ‘durven’ uitspreken, niet veilig voelt omdat er mogelijk negatieve consequenties volgen. Ik noem het verkramping. Ik zie dat het effect heeft op de vitaliteit en motivatie van mensen. Want spanning en ingehoudenheid eist een tol op mentaal en fysiek vlak. Ik weet er alles van.

Wil je als leider binnen jouw organisatie in gesprek raken over wat er onder de oppervlakte speelt binnen jouw team of werkomgeving, neem dan contact met mij op voor een vrijblijvende kennismaking.